PYCHA POMIĘDZY PROSTOTĄ

Krytycy znowu strzelają do moich bohaterów. Przeczytałem dziś nowy przekrój a w nim artykuł Michała Oleszczyka o starości moich Spielbergów Coppolów Scorsesow i Lucasów. Jest to bardzo interesujące bo działa na mnie jak filmowa terapia Potrzebuje czasem tak druzgocącej dawki prawdy o kinie moich bohaterów. Nawiązuje tu do wcześniejszego wpisu w którym przyznaje ze niczym alkoholik wpadłem w uwielbienie do czasów moich mistrzów i nie potrafię poradzić sobie z rzeczywistością. Czy jest coś w tym złego, że empatuje z karierami amerykańskich reżyserów, którzy dali mi tyle radości i utorowali moja pasje, miłość do kina? Szczególnie, że nie za bardzo co cokolwiek zachwyca mnie tak jak wtedy kiedy nie potrafiłem jeszcze czytać. Kiedy oglądałem same obrazy z dziwnym niezrozumiałym jerzykiem angielskim. Kiedy czasami mama lub tata czytali mi na głos drukowane białe napisy, które były dla mnie tak samo niezrozumiale jak sam język słyszany. Liczył się tylko obraz i to co na obrazie. Wierzcie mi ze wtedy nie chodziło o plot zaginionej arki lub gwiazdę śmierci ze Star Wars. Był tylko pan w kapeluszu i dziwny czarny pan w świecącym hełmie. Nie bez pozoru pisze o tym od paru dni. Przebudzam się z tego snu by zacząć stąpać po prawdziwej ziemi. Tej (filmowej) ziemi w której przyszło mi żyć. I nie naślę czają mnie optymizmem wróżby nostradamusa i Inków dotyczących zagłady świata w grudniu 2012. Nie podkręca to wewnętrznej śruby ro robić filmy puki jeszcze możemy je oglądać. Bardziej od jakiegoś czasu inwestuje w siebie jako autora by robić filmy które przede wszystkim ja sam chciałbym oglądać. To trochę śmierdzi paradoksem, ze ponieważ nic nie jest w stanie mnie zaskoczyć w kinie staje na głowię by zaskoczyć siebie. Bo ja kocham kino a mojego kina nie ma już. Każdy reżyser musi mieć trochę z człowieka ogarniętego pycha tworzenia. Coś w tym jest. I pan Oleszczyk ma racje. Inaczej chodzę na filmy Tarantino a inaczej chodzę na filmy Spielberga. Na Coppolli wcale nie chodże a ostatni film Polańskiego mnie tylko przestraszył ze ja już nie potrafię oceniać czegokolwiek. Tarantino i jego Bękarty Wojny to jakieś szaleństwo. Jeszcze lepiej ogląda mi się go na DVD za drugim razem niż wtedy w kinie. Gorzej z Indiana Jonesem i czaszka kryształową... choć oglądałem go jak zdenerwowane dziecko ogląda swoja matkę na premierze nowej sztuki. podoba mi się co Truffaut powiedział o spielbergowskim DUEL pierwszym filmie kinowo telewizyjnym:

Wdzięk
Lekkość
Skromność
Elegancje
Dynamikę

w porównaniu do

Błahości
Pustki Moralnej
Naiwności