AXINOWICZ kontra AXENTOWICZ

Pewnego dnia postanowilem doknac updejtu mojego nazwiska. Premiere bedzie on mial pczywiscie na kredycie do pierwsego filmu ktory zrobie a prosto jest to rpzeksztalcenie AKsinowicza do AXinowicza po to by nikt nie mylil SI (X) z polskim SI... To tak jak harsimowicz nie mowi sie inaczej jak z tym polskim SI w moim nazwisku zawsze byl to problem dlatego X

ale niektorzy zlosliwi mowili ze nie ma czegos takiego jak X w polskim nazwisku a tu prosze znalazlem przez przypadek w wyszukiwarce tegoz TEODORA AXENTOWICZA i bardzo mi to pochlebia bo nei bede sam a malowal panorame raclawicka i generalnie spoko ziomek :)

TEODOR AXENTOWICZ

Malarz, rysownik i grafik, jeden z czołowych reprezentantów młodopolskiej sztuki inspirowanej rodzimym folklorem, twórca salonowych portretów. Urodzony w 1859 w Braszowie, Rumunia, zmarł w 1938 w Krakowie.

Kształcił się w latach 1879-1882 w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni G. Hackla, S. Wagnera i G. Benczura. W okresie 1882-1895 kontynuował studia artystyczne w Paryżu pod kierunkiem E. A. Carolusa-Durana. Współpracował też jako ilustrator z poczytnymi paryskimi czasopismami "Le Monde Illustré", "L'Illustration" i "Figaro". Ponadto zarobkował wykonując kopie obrazów dawnych mistrzów, m.in. Botticellego, Tycjana i Halsa. W 1891 r. został przyjęty w poczet członków Société Nationale des Beaux-Arts. W okresie 1890-1899 odbył szereg podróży artystycznych do Londynu i Rzymu; w Londynie malował na zamówienie portrety członków establishmentu studiując jednocześnie tradycyjne i współczesne angielskie malarstwo portretowe, m.in. dzieła T. Gainsborough, J. McNeill Whistlera i prerafaelitów. W Paryżu obracał się w kręgu intelektualnych i artystycznych elit, których reprezentantów chętnie uwieczniał na swych płótnach; członków polskiej kolonii artystycznej spotykał w pracowni Józefa Chełmońskiego, odwiedzał Hôtel Lambert oraz dom Władysława Mickiewicza będący "oazą polskości". Powstałe wówczas wizerunki znanych osobistości życia polityczno-kulturalnego, m.in. Wiktora Osławskiego (1890), księcia Władysława Czartoryskiego (ok. 1892-1893), Cypriana Godebskiego (1893), Sary Bernhard i Henrietty Fouquier, zapewniły mu reputację salonowego portrecisty. W 1894 współpracował z Wojciechem Kossakiem i Janem Styką przy realizacji PANORAMY RACŁAWICKIEJ.



NO DOBRZE PEWIEN ZAPRZYJAZNIONY PIOTR KUBIACZYK STWIERDIZL ZE JEST JESZCZE PAN ERWIN AXER KTORY MA W NAZWISKU X XX XXXXXXXXXXXXXXXX :)

ERVIN AXER

Erwin Axer (ur. 1 stycznia 1917 r. w Wiedniu), polski reżyser teatralny, autor felietonów teatralnych i zapisków wspomnieniowych.
Dzieciństwo i młodość spędził we Lwowie. W 1939 r. ukończył Wydział Sztuki Reżyserskiej Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej. Debiutował na scenie Teatru Narodowego sztuką Księżyc nad Karybami Eugene'a O'Neilla. Kolejne jego przedwojenne incenizacje to:
opera Macieja Kamieńskiego Nędza uszczęśliwiona (1938)
Zwiastowanie Paula Claudela (1938)
Panna Julia Augusta Strindberga (marzec 1939).
Po rozpoczęciu wojny wrócił do Lwowa, gdzie spędził trzy lata (1939 - 1942). W czasie okupacji sowieckiej, gdy czynny był Polski Teatr Dramatyczny we Lwowie, reżyserował w nim (m.in. Pannę Maliczewską Gabrieli Zapolskiej) i grał epizodyczne role. Po aresztowaniu ojca - znanego adwokata (który bronił m. in. w latach 30. głównej oskarżonej - Rity Gorgonowej w głośnym procesie poszlakowym), w końcu 1942 r. wyjechał do Warszawy. Brał udział w powstaniu warszawskim, po jego upadku został uwięziony w stalagu. Pracował w kamieniołomach w górach Harzu. Po wojnie wrócił do Polski. W 1946 r. został kierownikiem Teatru Kameralnego Domu Żołnierza w Łodzi (teatr ten po przeniesieniu do Warszawy w 1949 r. przemianowano na Teatr Współczesny). Kierował nim do 1981 r. W latach 1954 - 1957 był dyrektorem połączonych scen Teatru Współczesnego i Narodowego. Od 1962 r. reżyserował regularnie za granicą - w Niemczech, Szwajcarii, ZSRR, USA i Holandii, zaś od 1972 r. był stałym reżyserem-gościem wiedeńskiego "Burgtheater".
Od 1949 do 1979 r., z małymi przerwami, wykładał na Wydziale Reżyserii w warszawskiej PWST. Napisał liczne eseje o teatrze oraz krótkie formy literackie, porównywane do prozy Antoniego Czechowa. Zostały one opublikowane w miesięcznikach Dialog i Teatr oraz w książkach: Listy ze sceny (1955, 1957), Sprawy teatralne (1966), Ćwiczenia pamięci (1984, 1991, 1998), Kłopoty młodości, kłopoty starości (2006), Z pamięci (2007).